Çalıkuşu Yeniden Kurgulama
[Yer: Terk edilmiş bir eski köşk. Yıllar sonra kasabaya bir ziyarete gelen Feride, çocukluklarının geçtiği köşkün önünde durmuş. Karşıdan Kamran geliyor. Üzerinde eski püskü bir palto, gözlerinde solmuş bir bakış.] Kamran: (Çatlamış sesiyle) Feride... (Sanki hâlâ onu çocukken bıraktığı yerde bulmuş gibi) Feride: (Başını kaldırır, dingin bir edayla) Merhaba Kamran. Burada ne arıyorsun? Kamran: (Suskun, bakışları boşlukta dolanır) Seni. (Hem itiraf hem de bir ağıt gibi) Feride: (Biraz acıyan bir gülümsemeyle) Beni değil Kamran... Kaybettiğin geçmişi arıyorsun. Ben artık sadece bir hatırayım senin için. Kamran: (Öne bir adım atar, çaresizlikle) İstersen her şeyi bırakırım. Yeter ki bir kez daha birlikte olalım. Feride: (Başını sallar) Sen hiçbir zaman değişmedin. Hâlâ yalnızca kendini düşünüyorsun. Ben artık bir başka kadınım, Kamran. Kök saldım, büyüdüm, unuttum. Sen hâlâ o eski çocukluk düşlerinde hapsolsun. Kamran: (Sessizce çöker, yere oturur. Ellerini yüzüne kapatır.) Ben... başarama...