Çalıkuşu Yeniden Kurgulama

[Yer: Terk edilmiş bir eski köşk. Yıllar sonra kasabaya bir ziyarete gelen Feride, çocukluklarının geçtiği köşkün önünde durmuş. Karşıdan Kamran geliyor. Üzerinde eski püskü bir palto, gözlerinde solmuş bir bakış.]

Kamran:

(Çatlamış sesiyle)

Feride...

(Sanki hâlâ onu çocukken bıraktığı yerde bulmuş gibi)

Feride:

(Başını kaldırır, dingin bir edayla)

Merhaba Kamran. Burada ne arıyorsun?

Kamran:

(Suskun, bakışları boşlukta dolanır)

Seni.

(Hem itiraf hem de bir ağıt gibi)

Feride:

(Biraz acıyan bir gülümsemeyle)

Beni değil Kamran... Kaybettiğin geçmişi arıyorsun.

Ben artık sadece bir hatırayım senin için.

Kamran:

(Öne bir adım atar, çaresizlikle)

İstersen her şeyi bırakırım. Yeter ki bir kez daha birlikte olalım.

Feride:

(Başını sallar)

Sen hiçbir zaman değişmedin. Hâlâ yalnızca kendini düşünüyorsun.

Ben artık bir başka kadınım, Kamran.

Kök saldım, büyüdüm, unuttum.

Sen hâlâ o eski çocukluk düşlerinde hapsolsun.

Kamran:

(Sessizce çöker, yere oturur. Ellerini yüzüne kapatır.)

Ben... başaramadım Feride.

Sensiz başaramadım.

Feride:

(Soğukkanlı ama üzgün bir tonla)

Ben de sensiz başaramadığımı sandım.

Ama zaman, insanı kendine öğretir.

Ve anladım ki, senin aşkın sadece bir masaldı Kamran.

Ben gerçek bir hayat istedim.

Kamran:

(Susar)

Feride:

(Sesini yükselterek)

Aslında bütün buraya bir şey için geldim.

Kamran:

(Bir an gözleri ışıldar kalbi küt küt atmaya başlar)

Beni affetmek için mi?

Feride: 

(Başını sallar)

Hayır. Affetmek için değil anlamak için.

Kamran:

(Şaşkın)

Anlamak mı?

Feride:

(İlerler, eski köşkün kırık kapısına yaslanır)

Yıllar boyunca düşündüm.

"Neden?" dedim.

Neden bizi yıkan sadece bir hata değil, bir korkuydu?

Bugün, seni görmek...

Bana senin aslında kimden korktuğunu gösterdi.

Kamran:

(Kararsızca)

Ben... bilmiyorum. Kendimden mi?

Feride:

(İç çekerek)

Hayır Kamran.

Benden korktun.

Benim değişmemden. Büyümemden.

Sen, çocukluğun Çalıkuşu'nu sevdin... Kadın olanı hiç istemedin.

Kamran:

(Sessiz bir çöküş gibi)

Evet...

Feride:

(Bir adım daha yaklaşır)

Ve en acısı biliyor musun?

Ben yıllarca o küçük kızı öldürüp bir kadın olmaya çalışırken, sen hep onun yasını tuttun.

Ama şimdi... artık yas tutacak bir şey de kalmadı.

Kamran:

(Kırık bir fısıltıyla)

Ben sana layık olamadım.

Feride:

(Derin bir bakışla)

Sen kendine bile layık olamadın, Kamran.

[Kısa bir sessizlik olur. Rüzgar taşların arasında ıslık gibi bir ses çıkarır.]

Feride:

(İleri doğru uzanıp cebinden eski bir zarf çıkarır.)

Bu... bana yıllar önce ulaşması gereken bir mektup.

Kamran:

(Şaşkın)

Ne mektubu?

Feride:

(Biraz sarsılır ama dik durur)

Mektup... senin bana evlenmek üzereyken yazdığın bir veda mektubu.

Ama bir başkası onu sakladı.

Ben o zaman sandım ki... Sen terk ettin.

Kamran:

(Şokla yerinden kalkar)

Kim? Kim yaptı bunu?

Feride:

(Acı bir gülüşle)

Senin annen.

(Hafifçe gözlerini kapar)

Beni, “aileye yakışmaz” diye istememiş.

Ve mektubunu yıllarca gizlemiş.

Kamran:

(Yıkılmış bir şekilde yere çöker)

Demek...

Demek her şey bir yalan üzerine kurulmuştu.

Feride:

(Gözlerinde yorgun ama özgür bir ışıkla)

Evet.

Ama önemli değil artık.

Çünkü ben yıllar önce yıkıldım, küllerimden doğdum.

Kamran:

(Titreyen sesiyle)

Beni affedebilir misin?

Feride:

(Son bir bakışla)

Kendini affet Kamran.

Ben çoktan başka bir hayatın kadınıyım.

[Feride ağır adımlarla uzaklaşır. Kamran, elinde mektup, çökmüş bir adam gibi kalır.]