Yaylanın Dumanı


Ali, köyden çıkıp dağlara, yaylalara giderken yanına sadece babasından kalan eski pusulayı almıştı. Yaylanın serin rüzgarı yüzünü okşarken, gençliğinden beri her fırsatta geldiği bu yerin, anılarını nasıl da sakladığını düşündü. Çocukken, babasıyla birlikte koyunları otlatmaya geldikleri yayla artık ona yalnızca geçmişi hatırlatıyordu.


O sabah, köyden ayrılıp dağa vardığında, yaylayı kaplayan dumanla karşılaştı. Bu duman, ona hep garip bir huzur verirdi. Sanki bu yoğun sis, ona her şeyi unutturmak, tüm yüklerini yaylanın sessizliğinde bırakmak istiyordu. Duman, dağları sararken, eski günlerden kalma bir görüntü gözünün önüne geldi: Babası, Ali’nin elinden tutmuş, ona dağlardaki bitkileri gösteriyordu.


Gözlerinde geçmişe duyulan bir özlemle yürümeye devam etti. Taşlara oturup manzarayı izlerken, dumanın arasından beliren küçük bir kulübeyi fark etti. Daha önce hiç görmediği bu kulübe, ona bir şeylerin işareti gibiydi. Yavaşça kulübeye doğru yürüdü, eski tahtalarla yapılmış kapısını araladı ve içeri girdi.


Kulübede, yaşlı bir adam oturuyordu; başında kocaman, geniş kenarlı bir şapka ve omuzlarında yılların yükünü taşıyan bir ceket. Ali’ye baktı, gülümsedi ve ona bir tabure uzatarak oturmasını işaret etti.


Adam, ona yıllardır dağlarda yaşadığını, her gün yayla dumanının içinde kaybolduğunu anlattı. Ali’ye, bu dumanın sıradan bir doğa olayı olmadığını, aslında buraya gelen her ruhun yüklerini, özlemlerini, sevdiklerini sardığını söyledi. "Bu yayla dumanı," dedi adam, "herkese sakladığı bir hatırayı geri verir."


Ali, yaşlı adamın söylediklerini düşünürken, gözleri doldu. Yaylada geçirdiği çocukluk günlerini, babasıyla olan anılarını bir bir hatırladı. Yayla dumanı, onun babasına duyduğu özlemi sanki kalbine geri getirmişti. Yaşlı adama veda edip yayladan ayrılırken, içinde garip bir huzur vardı. Yıllardır kalbinde biriken özlemi, dumanla birlikte yaylalara bıraktığını hissetti.


O günden sonra, Ali her yaylaya çıktığında, dumanı gördüğünde babasını hatırladı ve yüreğinde bir hafiflik hissetti. Artık yayla dumanı, onun için sadece bir doğa olayı değil, babasının ruhuyla dolu bir selamdı.


Özetle: Bu hikaye, yaylanın dumanıyla birlikte geçmişin anılarının, özlemlerinin ve kaybedilen sevdiklerin anısının nasıl hatırlandığını ve içsel bir huzura dönüştüğünü anlatır. Yaylanın doğasına ve şiirdeki hislere sadık kalan bir öyküyle, dumanın bir özlem taşıyıcısı olduğu fikri işlenir.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
  Şiir Derin mavi denizlere kara gölgeler düştü, Sessiz çığlıklarla balıklar yüzüstü. Petrol karasıyla kaplandı her yan, Kıyıya vurdu ölü yunuslar, ölü kaplumbağalar anbean. Bir yanık kokusu sardı ufukları, Yalnızca insanlar değil, doğa da yaralı. Bir ateş düştü denizin kalbine, Körfezi'in sessiz hüzünlerine. Öğretici Metin Meksika Körfezi’nde, 20 Nisan 2010 tarihinde meydana gelen bu felaket, bir petrol sondaj platformunun patlaması sonucunda oluştu. Bu felaket, yaklaşık 149.000 kilometrekarelik bir alana yayılan 49 milyon varil petrol sızıntısına sebep oldu. Petrolün denize yayılması, su altı yaşamı üzerinde büyük bir etki bıraktı. Patlama sonrası ortaya çıkan çevresel zarar, deniz tabanından kıyılara kadar her yerde hissedildi. Yaklaşık 1700 kaplumbağa, 1400 balina ve yunus, 800 kuş ölü olarak bulundu. Ayrıca 11 insan yaşamını yitirirken 17 kişi yaralandı. Bu olay, insanlığın çevre üzerindeki olumsuz etkilerinin çarpıcı bir örneği olarak hatırlanmakta ve doğaya karşı sorumlulukl...
Devamı

Edebiyat Ellerime Kar Yağıyor Betimleme

Resim
  Ellerime Kar Yağıyor Kar usul usul ve sessizce dökülürken pencereye düşünmeye başladım , ne zamandan beri kar bu kadar beyaz ve saftı... Dışarı çıktım etraftaki sessizlik beni huzurlu kıldı. Karın ellerime düşüşü zamanı durdurur gibi her bir kar tanesi geçmişten bir kesit getirir geleceğin belirsizliği ise ellerimde biriken soğukta gizlidir. Hüzünlü bir dinginlik duydum. Ellerime düşen kar dış dünyadan izole olmuş bir huzur anı gibi görünse de, aslında içimde derin bir hüzün barındırıyor. Beyaz bana kırgındı kar taneleri zarif şekilde elime düştüler. Tıpkı duygular gibi her bir tanenin bir hayatı bir sonu vardır. Ellerimde kısa bir süre kalan bu karlar sanki tüm kırgınlıkların sembolüymüş gibi yavaşça yok olur. Ellerimle zaman arasında bir bağ vardı. Ellerime yağan kar, benim zamanla ve hayatla olan ilişkimi simgeler. Ellerim hem geçmişi kavrar hem de geleceğe uzanır ama bu onun kırılganlığı içinde her şey geçici ve naiftir. YAZAN: Ömer Tuğrul Yakşi
Devamı

Ders İçi Çalışma Sayfa 88-89

Resim
            Özgürlük Yolculuğu Ömer, derslerden ve evdeki sorumluluklardan bıkmış bir gençtir. “Keşke kimse bana ne yapacağımı söylemese! Gerçekten özgür olurdum,” diye söylenir. Bir gece, yıldızlara bakarken aniden gökten bir ışık hüzmesi belirir. Işığın içinden bir rehber çıkar ve ona şöyle der:  “Eğer özgürlüğün ne olduğunu öğrenmek istiyorsan, benimle bir yolculuğa çıkmalısın.” Ömer tereddüt etse de merakına yenik düşer ve rehbere katılır. Rehber, Ömer'i farklı yerlere götürür:Şehir: Ömer burada tamamen başıboş bir hayat yaşayan insanlarla karşılaşır. Herkes kendi keyfine göre hareket eder, ama ortalık kaos içindedir. İnsanlar birbirine saygı göstermediği için mutsuzdur. Rehber: “Özgürlük, başkalarına zarar vermeden yaşayabilmektir. Bunun için kurallara ihtiyaç vardır.”Köyde herkes birbirine yardım eder, ama insanlar fazla kurallara bağlıdır ve kendilerini geliştirmezler. Ömer, burada sıkıldığını fark eder. Rehber: “Sorumluluk olmadan sadece kurall...
Devamı