Benim Mekanım Etkinliği



 İçeri girdiğimde, hemen ağır ve bayat bir hava beni karşıladı. Pencereler açık olmasına rağmen, odadaki durgunluk hiç değişmemiş gibiydi. Perdeler hafifçe hareket ediyor, güneş ışıkları içeri sızıyordu ama oda hâlâ kararmış, kasvetli bir hava taşıyordu. Adımlarımı dikkatlice atarak ilerledim. Her şey yerli yerindeydi ama aynı zamanda eskimiş ve yorgun bir hava vardı.

Odanın köşesinde, eski bir divan vardı. Üzerindeki yastıklar solmuş, örtüler düzensizce bırakılmıştı. Masanın üstünde ilaç şişeleri, bir bardak su ve buruşturulmuş kâğıtlar vardı. Odaya zamanın ne kadar ağır geçtiği, her şeyin birbirine karıştığı izlenimini veriyordu.

Pencerenin yanındaki eski sandalyeye dokundum. Üzerindeki battaniye hâlâ birinin oturduğu sıcağını taşıyor gibiydi. Belki de hasta, buraya oturup dışarıyı seyrederdi. O an, pencerenin dışına baktım. Aşağıda çocuklar koşuyor, bir satıcının sesi uzaklardan duyuluyordu. Dışarısı canlıydı, ama burası... burası sessizliğin içindeydi.

Duvarlarda solmuş çerçeveler vardı. Bir zamanlar burada kahkahalar ve sohbetler yankılanmış gibi geliyordu ama şimdi odada yalnızca bir hüzün vardı. Zaman burada durmuş gibiydi ve ben de bu durgunluğun içinde kaybolmuş hissettim.

Bir adım daha attım ve tahtaların hafifçe gıcırdadığını duydum. Bu ses, odanın sessizliğini bir anlık bozdu ama hemen ardından her şey tekrar eskisi gibi sessizleşti. İçimde garip bir his vardı; sanki bu oda, geçmişin izlerini taşıyan bir zaman kapsülüydü.

Masaya yaklaştım ve ilaç şişelerine göz attım. Kim bilir kaç kez bu şişeler açılmış, kaç defa bir umutla ilaç alınmıştı? Yanındaki bardakta hâlâ su vardı, ama bayatlamıştı. Masanın kenarına iliştirilmiş birkaç buruşturulmuş kâğıt dikkatimi çekti. Eğilip okumaya çalıştım, ama kelimeler belirsizdi, bazıları mürekkep lekeleriyle dağılmıştı. Belki bir mektuptu, belki de tamamlanmamış bir düşünceydi.

Gözüm pencerenin önündeki sandalyeye takıldı. Oraya oturup dışarıyı izlemek istedim. Yavaşça oturdum ve derin bir nefes aldım. Dışarıda hâlâ yaşam vardı. Çocuklar oynuyor, bir adam yürüyordu. Rüzgâr hafifçe esiyor, uzaklardan bir satıcının sesi duyuluyordu.

Ama içerisi... Burası tamamen farklıydı. Duvarlarda bir yalnızlık vardı. Her şey, burada geçirilen günlerin, belki de bitmeyen gecelerin izlerini taşıyordu. Gözlerimi kapattım ve buraya ait olmayan birisi gibi hissettim. Sanki bu oda, yabancıları kabul etmeyen bir sırra sahipti.

Tam o sırada, içeriden hafif bir öksürük sesi geldi. Bir an donakaldım. Sessizliği bozan bu ince ses, buranın sadece geçmişten ibaret olmadığını, hâlâ bir yaşamın içinde olduğunu hatırlattı.




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
  Şiir Derin mavi denizlere kara gölgeler düştü, Sessiz çığlıklarla balıklar yüzüstü. Petrol karasıyla kaplandı her yan, Kıyıya vurdu ölü yunuslar, ölü kaplumbağalar anbean. Bir yanık kokusu sardı ufukları, Yalnızca insanlar değil, doğa da yaralı. Bir ateş düştü denizin kalbine, Körfezi'in sessiz hüzünlerine. Öğretici Metin Meksika Körfezi’nde, 20 Nisan 2010 tarihinde meydana gelen bu felaket, bir petrol sondaj platformunun patlaması sonucunda oluştu. Bu felaket, yaklaşık 149.000 kilometrekarelik bir alana yayılan 49 milyon varil petrol sızıntısına sebep oldu. Petrolün denize yayılması, su altı yaşamı üzerinde büyük bir etki bıraktı. Patlama sonrası ortaya çıkan çevresel zarar, deniz tabanından kıyılara kadar her yerde hissedildi. Yaklaşık 1700 kaplumbağa, 1400 balina ve yunus, 800 kuş ölü olarak bulundu. Ayrıca 11 insan yaşamını yitirirken 17 kişi yaralandı. Bu olay, insanlığın çevre üzerindeki olumsuz etkilerinin çarpıcı bir örneği olarak hatırlanmakta ve doğaya karşı sorumlulukl...
Devamı

Edebiyat Ellerime Kar Yağıyor Betimleme

Resim
  Ellerime Kar Yağıyor Kar usul usul ve sessizce dökülürken pencereye düşünmeye başladım , ne zamandan beri kar bu kadar beyaz ve saftı... Dışarı çıktım etraftaki sessizlik beni huzurlu kıldı. Karın ellerime düşüşü zamanı durdurur gibi her bir kar tanesi geçmişten bir kesit getirir geleceğin belirsizliği ise ellerimde biriken soğukta gizlidir. Hüzünlü bir dinginlik duydum. Ellerime düşen kar dış dünyadan izole olmuş bir huzur anı gibi görünse de, aslında içimde derin bir hüzün barındırıyor. Beyaz bana kırgındı kar taneleri zarif şekilde elime düştüler. Tıpkı duygular gibi her bir tanenin bir hayatı bir sonu vardır. Ellerimde kısa bir süre kalan bu karlar sanki tüm kırgınlıkların sembolüymüş gibi yavaşça yok olur. Ellerimle zaman arasında bir bağ vardı. Ellerime yağan kar, benim zamanla ve hayatla olan ilişkimi simgeler. Ellerim hem geçmişi kavrar hem de geleceğe uzanır ama bu onun kırılganlığı içinde her şey geçici ve naiftir. YAZAN: Ömer Tuğrul Yakşi
Devamı

Ders İçi Çalışma Sayfa 88-89

Resim
            Özgürlük Yolculuğu Ömer, derslerden ve evdeki sorumluluklardan bıkmış bir gençtir. “Keşke kimse bana ne yapacağımı söylemese! Gerçekten özgür olurdum,” diye söylenir. Bir gece, yıldızlara bakarken aniden gökten bir ışık hüzmesi belirir. Işığın içinden bir rehber çıkar ve ona şöyle der:  “Eğer özgürlüğün ne olduğunu öğrenmek istiyorsan, benimle bir yolculuğa çıkmalısın.” Ömer tereddüt etse de merakına yenik düşer ve rehbere katılır. Rehber, Ömer'i farklı yerlere götürür:Şehir: Ömer burada tamamen başıboş bir hayat yaşayan insanlarla karşılaşır. Herkes kendi keyfine göre hareket eder, ama ortalık kaos içindedir. İnsanlar birbirine saygı göstermediği için mutsuzdur. Rehber: “Özgürlük, başkalarına zarar vermeden yaşayabilmektir. Bunun için kurallara ihtiyaç vardır.”Köyde herkes birbirine yardım eder, ama insanlar fazla kurallara bağlıdır ve kendilerini geliştirmezler. Ömer, burada sıkıldığını fark eder. Rehber: “Sorumluluk olmadan sadece kurall...
Devamı